Ingezonden column door Douwe de Haan
Gewone, normale mensen gaan er op vooruit. Gisteren was er de Landelijke Psychische Gezondheidsdag. Tevens de datum waarop er door vier welgestelde heren vanuit verschillende visies en invalshoeken een regeerakkoord werd gepresenteerd op het Binnenhof. De aankomend premier deed een hoopvolle uitspraak voor het volk, die alhier betiteld is. En, er was de slotavond van het worstelende Oranje. Genoeg gespreksvoer om vandaag op mijn werkvoorzieningsplek een en ander grondig te evalueren.
Over het voetballen waren we snel klaar. Alhoewel, die misser bij Harkemase Boys zal nog wel aan de orde blijven de komende weken. Er zijn namelijk twee collega’s uit Harkema afkomstig, die zelf ook om het voorval kunnen lachen. Zelfs in Australië hebben ze het gezien! De meesten wisten echter niet dat er een Landelijke Psychische Gezondheidsdag is geweest. Staat toch echt op de kalender. Zegt dat iets over de organisatoren of over de psychisch zieken zelf? En is daar maar één dag voor?
Anyway, het onderwerp Rutte III en zijn compagnons voerde de gehele ochtend de boventoon. Velen van ons, of met PTSS, burn-out, bipolaire stoornis, autisme, borderline, vechtscheiding, voedselbankbezoekers, bijstandsgerechtigden of een andere bijzonderheid, vroegen zich af wat er onder een gewoon en normaal mens wordt verstaan? Iemand merkte op dat in ieder geval zijn boodschappen met 3 procent BTW gaan stijgen, en hij bij ieder dubbeltje nog meer moet nadenken of het uit kan, op die dag. “Dan zal jij wel niet normaal wezen!”, voegde een collega grinnikend toe.
Hypotheekrente aftrekken is wellicht wel het allerlaatste item, waar medewerkers die in kleine huurflatjes begeleid wonen zich zorgen over hoeven te maken. Inkomstenbelasting? Over 3 euro per dagdeel belasting betalen vanuit deze werkvloer? De gemiddelde welwillende ‘werker’ met een psychische aandoening en een minimum uitkering betaalt zelf tussen de 50 en 100 euro per maand aan de overheid, om aangepast en op herstel gericht werk te mogen leveren. Kortom, categorie ‘niet al te breed, maar gemotiveerd’, waarbij de binnenkort duurdere basisproducten nou net even dat zetje kunnen geven, om daadwerkelijk veelvuldig bij de voedselbank op de stoep te moeten staan.
Persoonlijk mag ik zeker niet klagen over mijn toelage en omstandigheden, gezien mijn werkverleden, huidige middelen en omgevingsfactoren. Ik kan mijn boodschappen betalen en heb een mooi dak boven mijn hoofd. Onlangs kon ik zelfs nog prettig op vakantie van mijn spaarcentjes, zoals u wellicht weet. Als ik echter de financiële verhalen hoor in mijn werkomgeving, slaat bij mij niet de schaamte over mijn eigen situatie toe, maar kan ik ook na vandaag voor mijzelf nog nimmer beantwoorden wat er nou eigenlijk onder normaal en gewoon wordt geschaald.
Hoe dan ook: gelukkig gaan de gewone, normale mensen er op vooruit.