Je gaat het pas zien als je het doorhebt! Het is zo’n typische Cruijff-uitdrukking waar je twee keer naar kijkt en dan om moet lachen en toch klopt hij wel! Zo was de start van het jaar 2018 er één van koorts!
Een hardnekkige griep velde veel mensen en er is dan ook sprake van een officiële griepepidemie. En hoewel in de sloot achter mijn huis, als ik dit schrijf, nog gewoon water staat, heeft ook de ijskoorts in combinatie met de onvermijdelijke elfstedenkoorts toegeslagen. Wie weet staan we volgende week op het ijs! En ook de verkiezingskoorts leidt tot verhoging van politieke activiteiten. Afgelopen week hadden we een gezamenlijke bijeenkomst van bestuur en fractie en de adrenaline spatte ervan af. Is wel nodig ook als je in de vrieskou posters gaat plakken!
Het fijne van ijskoorts en verkiezingskoorts is dat ze vrij onschuldig zijn. Mijn vader was huisarts en “schoolziek” kwam bij ons thuis dan ook niet voor. Maar koorts was serieus, en dan werden we subiet onder een dekentje gestopt. Dat hoeft bij deze koortsen dus gelukkig niet. Hoewel, ik hoorde Pieter van der Zwan zeggen dat de zondagsopening voor de Christen Unie nooit een breekpunt geweest is…., misschien ook maar onder een dekentje?
Ik ben begonnen aan het boek “Het land achter de heuvels” van Jacques Wallage over het politiek ambacht. Met name het epiloog waarin Jacques de balans opmaakt is hard, trefzeker en ook ontluisterend.
In mijn woorden samengevat verbindt Wallage de notie van politieke macht als geleende macht aan de emancipatie van de burger. En komt dan uit bij de conclusie dat de burger emancipeert, maar de politiek niet! Hij constateert dat politiek mandaat in de vorm van het uit handen geven van zeggenschap niet meer bestaat. Kiezers gaan niet vier jaar een blokje om, ze willen dat hun burgerschap gerespecteerd wordt! Wallage schrijft “Wie de onwrikbare houding van populisten, dat intolerante gedrag, aan de kaak wil stellen zal zelf een breder democratieconcept moeten nastreven, zal ruimte moeten bieden aan vormen van directe democratie, en zal nooit bang mogen zijn voor de hete adem van de kiezer in de nek.” Een zin die in de week dat het referendum afgeschaft is bij mij in ieder geval hard binnenkwam.
Wallage vraagt zich hardop af of hij deze wereld wel aan zijn kinderen heeft willen achterlaten en komt tot de weinig verheffende conclusie dat de partijdemocratie een eigen spel van de macht speelt en zich daarmee maatschappelijk buitenspel heeft gemanoeuvreerd. Hoewel het (sociaaldemocratische) land achter de heuvels voor Wallage nog wel lonkt is het al met al geen vrolijk boek. Niet geschikt om met koorts onder een dekentje te lezen, maar wel zeer de moeite waard.
En meer dan dat. Kunnen we ook lokaal invulling geven aan de fundamentele verandering van de rol van de overheid? Een overheid die zich niet slechts eens per 4 jaar vermengd met de samenleving door verkiezingen te houden, maar voor elk maatschappelijk onderwerp op een nieuwe manier inhoud geeft aan burgerparticipatie en vervolgens met meer doorzettingskracht regie voert?
In ons partijprogramma, en overigens ook bij sommige andere partijen, staan aanknopingspunten om hier mee aan de slag te gaan. Hoever we daar mee kunnen komen zal ook afhangen van het verkiezingsresultaat en de daarop volgende onderhandelingen. Al met al spannende tijden. Ja de “verhoging” houdt toch nog even aan! En hoewel niets zeker is in het leven spreek ik de hoop en verwachting uit dat dit de laatste column zal zijn die ik afsluit met de oneliner geleend van de romeinse senator Cato:
Ja, zondagmiddag toch weer naar Gorredijk gereden om boodschappen in te slaan: het blijft jammer dat dit in Drachten nog niet kan!
Maarten Noordhoff